Tutma Elimden! ( bir Ankara hikayesi)

Kadri bilinmez gönlü tabî tutup oyuna,
Zülfün yare dokunup aşk diyeceksen buna,
Pervasızca ardına,benzetip bir koyuna,
Takıp da gideceksen sakın tutma elimden!

Mihnet duymam aslımı bilmeden dönen dilden,
Bir zerre şüphen varsa sana meftun sefilden,
Onun bunun sözüne sormadan O Kefil'den,
Bakıp da gideceksen sakın tutma elimden!

Sevgiyi yaratan Hak sır koymuş mayasına,
Gönlün her bir renginden yansıtmış aynasına,
Aldanıp bir kem göze bakmadan sonrasına
Yakıp da gideceksen sakın tutma elimden!

İzi kalır her sözün,bir de sevilendense...
Sebep yok mu sevmeye, nefrete çok nedense?
Aklıma şu adını,bana Mecnun da dense,
Çakıp da gideceksen sakın tutma elimden!

Kâr mı saymalıyım ki aldığım her nefesi,
Kalbe zindan gelirken göğsümün şu kafesi.
Gözümden damla damla,dudakta çığlık sesi,
Akıp da gideceksen sakın tutma elimden!