Gül Gürzleri Şiiri - Haldun Kibar

Ben saadeti kuşluk vakti öğrendim
Anneme tebessüm ettirirken çapaklarım
Tepelerden çıkar gelirdi kapımıza
Gökyüzünü annemin alnına sığdıran
Şafakla gülebilmenin sahiliğiydi
Çok gençtim o zamanlar
Şimdi de gencim
Fakat daha keskinim seherden.

Güneşin kadim göreviydi
Sevenleri kavuşturmak
İlk ışıklar torunların habercisiydi istasyonlarda
Toprağa bulanmak dostlarımdan ayıramazdı beni
Boydan boya çamur olduğum zamanlar
Esvabımda tepinen güneş
Mumlarımı yakardı fıtratımdan asılan
Çok gençtim o zamanlar
Şimdi de gencim
Fakat gözüm daha yaşlı güneşten

Papatyalar
Dalıp gidilen
Göz yaşartan şeylerdi
Çok kötü insanlar tanıdım fakat
Toprakla rabıtamdan sual olmazdı
Ölümsüzlük kötü insanların uğraşıyken
Ben üstüm başım toprakken sevdim annemi
Büyüdüm…
Toprağın kerameti nihayete ermişti artık toprakta;
Gül dikeni gürz oluyor Levantta

Gençtim sevgilim
Çok su içtim seher saadetinin elinden
Şimdi de gencim
Fakat daha yeşilim çimenden