Tut ki Sevgilim Şiiri - Mert Ali Bedel

Hiç sormadım bir acının neye tekabül edeceğini
Bileklerimin ölü izlerinden damıtıyorum bu şiiri
Kaybuldum kanlı neşterimin üstünde
Üstümde senden birkaç çizik
Kimdi ki o gece ölen
Kim bu ölünün yerine geçen
Zamansız kayıpların acısı vardı içimde
Hep zamansızca gelen
Tut ki ben gittim ve benden geride kalan
Bomboş ellerin, kırık kalbin
Tut ki ellerimi morarsın
Tut ki ölmeden öleyim
Kendimden giderken sana geleyim
Ya sustur bu kanlı şarkıyı
Ya da ben bir şey söyleyeyim
Bilmez misin sevgilim kuşlar senin yollarında
Bilmez misin yıkılmış bir kentim yokluğunda
Bilmez misin ah çeker yüreğim her solukta
Bil ki ben bir viraneyim
Gözlerimin denizinden düştü yaşlar
Kalmadı ben de yeniden yürüyecek yollar
Gel gör ki ahvalim cehennem kadar
Söyle susma içimde benden habersiz ölenler var
Her ayrılık sen kadar
Tut ki aşağıdayım aşağılanacak kadar
Gel ki halim itten beter
Soluğum keskin bıçak olur boğazımı keser
Kalmışım senle senin aranda
Aynalarda bile rastlamadım sana
Madem inanmadın
Niçin çıktın bu yolculuğa
Bildiğim mağaramdı yerim
Kalabalığın içinde bile tektim
Seni yaşayabilmekti tek derdim
Tut ki kendimi seninle yitirdim
Şimdi sanrılar sarmış her yanımı
Yüzünün hatrı yok yüzümde
Gözlerindi atladığım tek uçurum
Düşmeye mecalim yok
Yok tutunacak bir yerin
Tut ki sevgilim düşerken ölmeyeyim.