Tut ki Hüzündür Gece... Şiiri - Yavuz Doğan

- Tut ki arşa çizilmiş mahzun yüzündür gece
Tut ki aşkı yok sayan sonsuz hüzündür gece… -

Hangi aşk bunca ahı kaldırır ey sevgili
Gecenin gölgesinde üşüyorken karanlık?
Hangi âşık ahıma aldırır ey sevgili
Ömrümün kuytusuna düşüyorken karanlık?

Hangi âşık anladı, hangisi anlayacak
Bakışların yalancı, aşkın yok oluşunu.
Hangisi fark edecek, hangisi yok sayacak
Günün geceye uzak, hüznün çok oluşunu.

Hangisi bilir sahi, küskün bir vaat gibi
Nasıl beklediğimi seni gün doğuşunda.
Hangisi bilir söyle, yorgun bir saat gibi
Kaç günü gece ettim sensizlik koğuşunda.

Kim ağladı ardından, kim bekledi ben gibi
Masmavi gökyüzünü zül eden aşkın için.
Kim geceyi sabaha ekledi gölgen gibi
Elleri bir boşlukta yanarken için için.

Oysa ben, sen bakınca; gün doğacak bilirdim
Ellerim üşümezdi sana dokunduğum an.
Oysa ben, gittiğin yer; ölüm olsa gelirdim
Nefesini duyduğum anda dururdu zaman.

Çünkü ben, adım adım yürürken bir meçhule
Ardıma hiç bakmadan ezdim gittiğin yolu.
Çünkü ben, yüreğimi sürürken bir meçhule
Hasrete aldırmadan gezdim gittiğin yolu.

Tut ki hazandı adım, tut ki hüzündü gece
Tut ki ağladı sema çekip gittiğin yerde.
Tut ki hiç unutmadım, tut ki yüzündü gece
Tut ki indi karanlık üstüme perde perde.

Tut ki el ele gezdi, tut ki sevdi âşıklar
Tut ki gözü gözüme değdi birinin biraz.
Tut ki karardı güneş, tut ki söndü ışıklar
Tut ki aşk, yüreğini eğdi birinin biraz.

Tut ki sustu yakamoz, sustu bütün denizler
Gözlerimden yol alıp yürürken sağanaklar.
Tut ki çekip giderken bıraktığın tüm izler
Islandı, gökyüzünü bürürken sağanaklar.

Tut ki yoruldum canan, tut ki bıktım gitmekten
Kirpiklerim yağmura eşlik ederken yine.
Tut ki kırıldım canan, tut ki bıktım bitmekten
Gözlerin gözlerimden çekip giderken yine.

Söyle, bunca gamı kim kaldırır ey sevgili
Gecenin gölgesine düşüyorken karanlık?
Hangi aşk bu eyvaha aldırır ey sevgili
Ömrümün kuytusunda üşüyorken karanlık?

07.01.2009
Beylikdüzü