Tut Elimden Şiiri - Berivan Kaya

bir istiridye içinde olmazmış iki hayat
ve insan ancak kör edici bir ışıkta
cüretli bir hayale kayar.
kırılma!
seni bildiğimi biliyorsun okları saplarken uzaklığına

biz niye sadece acının yolunu biliyoruz sus pus
ve hep neden yalnızlık sevisi ateşliyor namluyu
çorağa kan sıçrıyor. bastığımız yerin kucağı yok!
yine de varamıyoruz sarılarak ortak akla
ruhumuza her mevsim yuva yapmıştı oysa

uzak bir ülkeye gitmek istiyorum. dumansız pussuz…
ve katran siyahı denizlere bırakmak istiridyeyi…
o ne denli bir bencillik ki sızılıyorum
yok mu yolu bir inciyi birlikte büyütmenin
yok mu yolu birlikte ağartmanın katranı, maviye…

tut elimden gidelim bir mevsim daha. kabuk hâlâ sıcak
tut elimden...