Turuncu Şiiri - Seyide Doyran

TURUNCU
Sokak lambalarının gölgesinde
Güneşten korunanlar
Gece olduğundan habersiz
Fersiz ışıkların esiri.

Hangi yönden geldiği bilinmeyen
Esmekten aciz yellere
Kendini teslim edenler
Fırtınayla boğuşuyoruz dedi.

Yağmurlar yağarken
Benim için yağıyor diyen diller
Toprağı düşünemediler
Çamur birikintisinde can verdiler.

Bu yoldan dönülmez deyip
Uzun yokuşa saranlar
Soluksuz bir patikada
Karanlığa mahkum bırakıldılar.

Güneşi düşlemeliydi oysa insan
Yakan turuncu rengi bulmalı
Sadece ona teslim olmalıydı
Umutları tüketmeden aramalıydı.
Belki bir ezan sesinde
Belki pencerede ki bir çiçekte
Belki evinin önünde oynayan çocukta.
Kim bilir?
Belki de içinde bir yerdeydi turuncu…