Turunç Ağacının Altı Şiiri - Kağan İşçen

Kuşları göçüyor gülüşümün
Ömrümün gülü demeyince bir anına bile
ikindi ömürlü turunç ağacının altı
Tüm sokaklarımın sesinin toplamı bir çay evi yalnızlığı
Simitçiler ve ayakkabı boyacıları orta yaş üstü
Çocuklar kedilere meraklı
Sohbetler ölüme muhalif
Istekler zamana fesat
Bile bile birlikte ölmeyeceğiz demiyoruz
O kadar ki değerliyiz
Yokuşun sonunda bir ev olmalı
Bu çayın ardından kapanır da Gözlerimiz
Bir dahaki ilk çaya...
Aynı suda en az iki defa boğulur ölür
yanar acıya köz olur unutkan bir ateşte
rüzgâra sayısız verir sırtını zifiri kovukta kaybolur
Tüm yolları yürümeden yol bildim demez
Akşama geçiş manzaraları aklında
Birazdan kapılar uykuya dalacak
Pencereler kulak tıkayacaklar koynundaki tere
Okuduğun ne varsa ağzında kırlangıç bekledin yaz boyu dudaklarına
Akşam ezanıyla gözden kaybolduğunu tanrı bile farketmedi
Ikinci dişine huysuz bir bebeyi kokladın uzaktan
Rüyayla avunur sandığın neyse
Avunmadan uyandın
Ara sokak
Ara renk
Ara zaman
Demedin