Türküsüz Şehir Şiiri - Kasım Kobakçı

Türküsü yok,
Bu şehrin,
Doldurmuyor sabahlarını,
Kır çiçeklerinin kokusu.

Geçmiyor simitçi de,
Bu şehrin sokaklarından.
Yalnızlık bile,
Yalnızlıktan yakınıyor,
Bu şehirde.

Çaldılar insanlar,
Şehrin gülümsemelerini.

Balkonları bile yok,
Bu şehrin,
Sıra sıra dizilmiş,
Saksıların olduğu.

Yaşamaya çalışıyor şiirim,
Şarkısı olmayan,
Bu şehirde...

Anladım ki gönül,
Sevgiliye kilitli kalır,
Anladım ki gönül,
Bir türküyle,
Dağlara tırmanır.

Kendini yurtdışında esir hissediyorsa,
Ve eğer vatana tutkuluysa gönül,
Ne yapılır bu şehirde,
Bir türkü olmadan?

Ne dönebilir,
Kır çiçeği sabahlarına,
Ne de sokaklar dolar,
Sıcak simit kokusuyla.

Yalnızlığın yalnızlığı kovaladığı,
Bu şehirde,
Şiirim,
Şarkısı olan yurdumu özlüyor...

Açmayın pencereyi,
Gelir sessizlik.
Gece gündüz hüzünlü,
Bu şehir.

Caddeleri geniş,
Bu şehrin,
Kıskanırım memleketimin,
Dar ve kalabalık,
Arnavut kaldırımlarını.

Gülümsmesi çalınmış gelgemdir,
Yolda bana eşlik eden,
Tek kişi.

Kimseye söyleme ama,
Biliyorsun,
Şarkısı olmayan bu şehre,
Alışamamaktır şiirim...