Türkülerimizi düşündüm. Yurdumuzun çeşitli yörelerinden izler taşıyan; içinde sevgileri, acıları, sitemleri,özlemleri, umutları barından türküleri. Bugün başka tür müziklere neredeyse yenik düşmek üzere olan öz müziğimizi.
Ben bu güzel türkülerle büyüdüm. Televizyonun olmadığı çocukluğumda, radyo ile tanıdım ve sevdim türkülerimizi. Türküyü söyleyen kişinin sadece sesi yetiyordu. Çocukluğumda, çanta gibi sapı olan kılıfının içinde koruduğumuz bir radyomuz vardı. Annemin elinden hiç düşmezdi. Kucaktaki çocuk gibi, annemle beraber gezer dururdu evin içinde. Annemin evin hangi odasında işi varsa, o odadan duyulurdu radyonun sesi.
Türkülerimizi işte ben o radyoyla tanıdım. Türkülerimizi o radyoyla sevdim. Onlara o radyoyla bağlandım. Nezahat Bayram’ın, Aliye Akkılıç’ ın, Niyazi Yılmaz’ın, Ahmet Sezgin’in, Muzaffer Akgün’ün, Neriman Altındağ’ın ve daha birçok Türk Halk Müziğini icra eden o zamanın sanatçılarının sesleri hâlâ kulaklarımda.
Nesrin Sipahi, Behiye Aksoy, Necdet Tokatlıoğlu gibi Türk Sanat Müziği söyleyen sanatçıları da bu radyoyla tanıdım. Yıllardır bu sanatçılarımızı dinlemediğim halde; şimdi onlardan birinin sesini duysam hemen tanırım. “İşte bu falanca,” Diyebilirim. Öylesine yer etmiştir, iz bırakmıştır bende.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
