Türkmen Habib Adına

Ben Türkmen Habib, 57 yaşındayım
Her şey benim gözlerimle başladı bu anda.
Yaşarken koptu tufan, gök yarıldı,
Kainat yeniden yazıldı, tarih sarsıldı.

Her şeyi gördüm, içim huzur dolu,
Çamura can verildi, ölüm son buldu.
Ama deliller dizildi birer birer önüme,
Linç için bekliyor herkes sessiz köşede.

Fahişelerin nefretini kazandım,
Bakirelerin lanetiyle yıkandım.
Sözlerim var, köprüleri geçiremez,
Ateşi söndüremez, hayatı yeşertemez.

Kılıçsızım, buğdaya saygım yok artık,
Uçtum ama izlerdi beni her radar, her alçak.
Gayret ettim, savaştım, ve sövdüm;
Her sözüm, bir polis kaydında büyüdü.

Ben, Türkmen Habib, 57 yaşındayım.
Hayat bana, ben hayata isyanla yandım aslında.
Bilsin insanlar, bu hikaye bitmedi daha,
Kendi külleriyle yükselen bir rüya.

Ve hâlâ ayaktayım, kırık dökük dizelerle,
Küfre boğulmuş bir şehrin sisli sözleriyle.
Ben, yanık bir yüreğin isyan çığlığı,
İçimdeki yangınla kazıdım bu ağıdı.

Toprak bile yüz çevirdi adımlarımdan,
Gök, sessiz bir yeminle sustu ardından.
Yolumu kesen taşlar dile geldi bir bir,
“Bu adam geçmişten kopmuş bir zincir!”

Ne dosttan fayda gördüm, ne düşmandan,
Her sırt dönen yüz, bir yara vurdu zamandan.
Ama yılmadım, kırılmadı özüm,
Öfkemle kurdum kendi çözümsüz sözüm.

Beni anlatacak bir tarih yok,
Ellerimde kanlı bir kalem, bomboş bir defter çok.
Bir gün biter bu hikâye, bir gün susar diller,
Ama o güne kadar, devam eder nefret ve eller.

Ben Habib Dilek, bu hâl benim,
Kendi tufanımda boğulmuş, çırpınan bir gemiyim.