Türk Şiiri' nde Ozan Geleneği Üzerine

Duygular, duygular, duygular…
Ve dile gelişi duyguların, tele gelişi, tene gelişi.
Yıllar yılı yazmış, okumuş ve bugünlere getirmiş ozanlarımız yaşamın ta içinden,
aşklardan, hasretlerden, yokluktan, fukaralıktan, ezilmişlikten, horlanmışlıktan, az da olsa
mutluluklardan, vuslattan, (bana göre az) pişen duygularını….
Bizler, o duygularla, dillerde, tellerde harman olmuşuz, pişmişiz, olgunlaşmışız yıldan yıla
Karacaoğlan, Yunus Emre, Pir Sultan, Emrah, Aşık Veysel, Mahsuni, Ahmed Arif,
Nazım Hikmet, Orhan Veli, Ümit Yaşar, Hasan Hüseyin….daha niceleriyle.
Can demişler, dost demişler, yaradan aşkıyla yanıp tutuşmuşlar, aşkın yücelerinde gezinmişler, sevgiyi, barışı ve Hak’kı insanoğluna rehber etmek için ömür çürütmüşler, kıymetleri ne kadar bilinmiş ve bilinmede o da ayrı bir mesele.
Bizler ki, yüzyıllar boyu işte bu muhabbet ile gelmiş, yetişmiş, yürekleri yangın yerine dönmüş canlar, yangınları körükleyenlere inat yazıyoruz, çalıyoruz, söylüyoruz ve de sonuna
kadar devam edeceğiz.

Gelin canlar bir olalım, demişse Yunus, İlle dostun gülü yareler beni, demişse Pir Sultan,
Benim sadık yarim kara topraktır, demişse Koca Veysel, Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm, demiş ise Karacaoğlan, Bre zalim dar günümde kaçanlar, demişse Mahsuni Şerif, anlatabilmişse Nazım, Beş Satırla memleketinde olan biteni, aşkı ve Bekleyenleri Ümit Usta’dan ince ince öğrenebilmişsek, dinleyip de tüylerimiz diken diken olmuşsa Adiloş Bebe’nin çığlığını Ahmed Arif’ten….

Velhasıl-ı kelam, unutmak mümkün mü, Anadolu’mda yaşanmış ve yaşanan ve yaşanacak
hikayeleri, aşktan yana, dertten yana, yoksulluktan yana….
Unutmak mümkün mü, bize bu güzellikleri öğreten ustaları….

Öyle ise gelin canlar bir olalım, söylemlerimizle, şiirlerimizle türkülerimizle yaşatalım
bu paha biçilmez değerlerimizi, çocuklarımıza anlatalım, onların izinden ayrılmayalım.
Çok doğal değil mi yaşamımızın her alanında, söylediğimiz her sözde onlardan izler olması,
Öyle çok şey anlatmışlar ki, anlayana….