Türk Şiiri - Şükrü Güzel

'Bu şiiri ithafettim, ölmek denen anlara
Göğsünü siper eden, adsız kahramanlara.'

Onda var dönmez bilek, imanla dolu bir iç;
O, tarih boyu yere alnını sürmedi hiç.
Yere değmeyen bu baş, Ortasyadan yükseldi,
Hem parlayan bir güneş... hem çağlayan bir seldi.
Hürriyete vurulan zincirleri giderdi;
Güneşti, hakka düşen alınlara nur verdi.
Atı, bayrağı sevdi; vatana hakka taptı.
Hakikate giderken vicdanı ışık yaptı.
Göğsünde yanan nuru, alnında taşıdı Türk.
Doğuştan kahramandı; kahraman yaşadı Türk.
Krallar baş eğdiler, önünde düştü taçlar..
Okunan destanıdır Zigetvarlar, Mohaçlar.
Viyanalarda, dinle, ummanlarda sesini;
Tarih, altınla yazdı her zafer sayfasını.
Atının çiğnediği uzaklar, oldu yakın.
Zaferle sona erdi vücut bulan her akın.
Destan dolu tarihi ve şanlı mazisi var.
Son devrin yarattığı bir ölmez Gazisi var.
Kanından renk verdiği bayrağı bucak bucak
Vatan ufuklarında özgün dalgalanacak.
Bu, ırkımın hilali güneşten, nurdan çiçek.
Düşmedikçe en son baş... yerlere değmeyecek.
Kanından seller yapıp akıttı hilal için.
O kanda düşman boğdu vatan, istiklal için.
Kudrete baş eğdiren bu kahraman milletim
Nice başlar kaybetti, fakat kalmadı yetim.
Yaratan hür yarattı, çünki bilmez inlemek,
Çünki, her Türk bir Ata, bir koca Fatih demek.