İnsan
En güzel biçimde yaratılan insan
Benim arkadaşım
dostum
sevgilim
aşkım
Dertli dertli ötme bülbül
Aşıkım yanıyorum ben
Kimse bilmez beni bülbül
Gönlünün dermanıyım ben
Hayat dolu insanım ben
Bazen ah ederim
Çekerim gönül ahlarını
birer ikişer
birer ikişer
Tesbih çeker gibi
O zaman yıldızlar iniverir gökten
Beklerim yolunu gelirsin diye
Bekledimde gelmedin ben neyleyim
Yeşil gözlüm bahar geldi gel artık
Sütler kaymak oldu gelmedin niye
Bekledimde gelmedin ben neyleyim
Ansızın mutluluk güneşi doğdu
O zaman anladım adı aşktı
Adı sevgiydi
Mutluluktu
Aynada seni görünce
Ağladım
Ben bir öğretmenim
Güneşi taşırım dağ başına
Karanlık kafalar aydınlansın diye
Ben bir öğretmenim
Bilgi taşırım o körpe dimağlara
Ne olursun güzelim
Başka güzellere bakma
Seveceksen yalnız sev beni
Yıldızların altında
Sinene sar beni
Uzun yıllar aşk ile yandım
Seni canım gibi sevdim
Bu sevgisizlik neden
Neden bırakıp gittin
Pişman olacağın şeyi neden yaptın
Akan kan yerde durmaz
Akar akar Ankara'ya gider
Gün gelir kan davasına dönüşür
Kan kanı temizler o zaman
Namus insanın en yüksek unvanıdır
Ucu açık bir yol bu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!