Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
aferin gökmen kardeşim, büyüdüğünde harika bir derviş ve mutasavvıf olursun inşallah, tebrikler...
Güzel şiirinizi severek ve beyenerek okudum. Yüreğinize sağlık. Tebrikler.
"Aşk" , "Işk" kökünden türetilen bir tabir olup, manası ise, canlı ağaçlara sarılarak onların özsularını emip, ölmelerine vesile olan zehirli sarmaşık demektir.
Hayırlı, meşru, fıtri, makul ve baki muhabbetler dilerim.
Seni o şiirin döküldüğü o güzel yüreğinin büyüklüğü kadar kutluyorum. Şiirlerin Efendisi....
Bu şiir mutlaka bestelenmeli, dehşet bir şarkı olur; hem de hit olur.
Kutluyorum şair, hece dediğin böyle dolu dolu olur.
Musukisi de cabası...
Nefisti...
şiir bütün hüznüne rağmen bana muzipçe geldi nedense:)
'ben sana türbedar sen bana mezar...' dizesini ayrıca selamlıyorum:)
Şiir güzel olmuş, tebrik ederim.Ancak bugünün önemine binaen,Günün Şiiri Çanakkale ve Şehitlerle ilgili olsaydı daha isabetli olurdu. Şair arkadaşlara sesleniyorum, lütfen bugün siteye bu konuyla ilgili şiirlerinizi yazıp paylaşın.Şimdiden herkese teşekkürler.
Bir çağı açan bir çağı kapatan
Yeryüzüne gelmedi böyle Hakan
Kadırgaları dağdan bayırdan aşıran
Peygamber övgüsüne mazhar olan
Fatih Sultan Mehmet Han
Güzel Kumandan
Efsane asker Ulu batlı Hasan
Ölüme meydan okuyan
Göksünde sağlam iman
Seyit ti düşmanı boğazda boğan
Olmazı başaran
Atandan hediyedir bu Vatan
Bu Vatanda destan yazdı Atan
Atana layık olmazsan utan
İyi tanı Atanı çünkü senin için aktı kanı
Ben sana hayranım şanlı Şehidim
Sende gafil olma Atanı tanı yiğidim
Olacak insan da iman belirtisi
Vatan sevgisi
Bunlar olmazsa kaybolsun silsilesi
Bir işe yaramaz boş bedeni
Koysalar toprağa çürümez bedeni
Giydiği elbisedir Şehidin kefeni
İman Vatan uğruna feda etti kendini
İlelebet anacağız şehidim seni
Aksa Anamın mübarek gözyaşı
Kopsa şehidimin kutsal başı
Atan düşürmedi Bayrağı
Al yiğidim biraz da sen taşı
Aldanma soyu bozuk olanın soyuna
Atan yürüdü tuna boyuna
Kanma katiyen çirkin oyuna
Müslüman’ın kimliği belli
Muhammed ümmeti
Dünyada şahsiyetsizler arasın kendini
Elbet bir gün açılacak kara perde
Hesap vereceksin mahşerde
Atana layık olmazsan uğrarsın derde
eger yanlis bilmiyorsam kadir sozcuguAllah'in sifatlarindan biridir..
muktedirdir gucu yeter anlaminda..
yine ayni zamanda.. deger kiymet anlaminda kullaniyoruz.. kadirsinas denildimi.. kiymet bilir anlaminda kullaniyoruz..
kadrimden bir parca dusse kiymete..
eger yanlis anlamadim ise..
degerimden kiymetimden bir parca.. deniliyor.. anlamda bir tuhaflik var..
ve alt dize ile tam uyum yok..
sayende ugrasam bir hiyanete
yanarim omrumde bu kiyamete..
.. tur turev.. degisim olsa.. dahami hos olurdu.. bu disinda bu guzel calismayi kutlar.. hayirli calismalar dilerim..
Şairi tebrik ederim.Köşeye mazhar olduğu için.Saygılarımla...
Çanakkale Şehitlerimize
Oy mehmedim,mehmedim,
Gece gündüz demedin,
Çanakkaleyi mekan eyledin,
Vatan borcu dediler,
Haçlı denen orduyu yendiler,
Üzüm hoşafı yediler,
Milletçe el ele verdik olduk seferi,
Binlerce şehit verdik gencecik neferi,
Bir yiğidin omuzladığı top mermisi,
Getirdi ulusa o muhteşem zaferi,
Haydi mehmedim durma daima ileri.
İbrahim Necati Günay
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta