Tuncay Kul Şiirleri - Şair Tuncay Kul

Güneş ışığı yaktı diye mi kurur, kavrulur yapraklar...
Işığı değilde derinindeki sıcağı gören sevdalar...
Işık sevgidir, alevi ise ise aşk, bunu kim anlar..
Kim suçlayabilir ki alevlerin savrulan şuledarını...
Su ışıl ışıl akar da kim gördü ki güneşin şulesini...
Evet, ışık saçan sevsadır, alevi ise aşk’ın şivesi...

Bu sevda içİNde BİR Mecnun-u AŞK idim, KendİNden bi HaBeR Oldu YARadan bana… Vardım Hakk’a geçtİM AŞKını da, KALB’e İNdim, LEYLa’yı aşmakLA AYNa Oldu YARadan bana… Bu devrAN ARZ’ında bir Katre-i Zerre idim, CisMİMden bi HaBeR A’ma OLdu sultAN bana… Yırttım yakınlık perdeSİNi de, KALB’e İNdim, Aklı aşmakLA HUTbe oldu YARadan bana… Bu Cihan-i Kebir’de HALi GÖRmez bir A’ma idim, Kendimden bi HaBeR ZeHiR OLdu nefsim bana… İNS-AN’da GÖRdüm KuR-AN’I da, KALB’e İNdim, Nefs’I AŞmakLA KAYIT oldu YARadan bana… Bu Dehr’in BaHR’ında AN’I BİLmez cahil idim, İlyas dan bi HaBeR ZuHuR OLdu hicran bana… Evvel’i Ahir’i AN’da gördüm de, KALB’e İNdim, ZamAN’I aşmakLA MEKAN oldu YARadan bana…

İndirdi feraseti gönlüme Feth eyledi cihanımı,
Sümmedena yolunda medh-i kebir etti mevlamı,
Bir kalp açtı ki berzahında, oldum Feth-ül Kariyb,
Beka billah seyrinde cem eyledi mekanımı…
Tövbe Allahu tövbe, tövbe Allahu tövbe…

Gözlerini gözlerimden ayırma hiç ne olur..!
Cehennemi bile yakıp kavuracak bir gönül olmalı..
Asla söndürülemeyen bir ateş.
Ki o gönlün önüne binlerce bahr-ı dökseler, yine de söndürülemesin.
Onun tek bir dalgası bilindik denizlere taş çıkartsın.
Nasıl bir hal ki bu yaşam anlayamıyorum.

Ben ol ağacın Sidresiyim,
Toprağında gölgesiyim,
Dalların bir tek Gül’üyüm,
Bülbül’e kokmaya geldim.

Toprağında kül olanım,

Nere gidem, kime ne anlatam.
Aşkın bir pervanesi iken,
Şol mekana cüz dalmışam.
Yıldızlardan seyredip alemi,
Güneşi ayı tek vucut görmüşem.
Nere gidem kime nasıl anlatam.

Tarikatın yoluna tasavvuftur dediler,
Hakikatı bilmeden biz veliyiz dediler.

Arif Arif dediler birkaç kelam ve idrak.
Konuşmakla tükendi düşünmekten bi idrak.

Bu Cümle Alemde önüm yok, hasretim safi gönüle..
Muradım oldu ayrılığın sevdası gönlün her hecesinde…
Diz çöksün safi gönlünün önünde bu Sadr-I Virane,
Secdegah eyledik o gönlü, ol Mekan-ı Muhammed’de..
İnsan-ı Kamil safi gönlü seyreyler şu Alem-İ Kebir’de,
O aleme bir ses gönderdim, dinle gönlümden gönlüne…

İnanmadılar bana gülüp geçtim,
Örtüsüne bürünen ile BENi tek bildim,
Zahiri batını tavaflar ettim,
Himmetimi buldum da deli abdal dediler..

Uğuru Abbas gibi kuyuya gömüldüm.

İkilik mi kalır gönülde,
Gerçek sevenin hislerinde.
Aşkım, sevdiğim, sevgilim dediğin gönüle bak,
Kendini göreceksin içinde.
Kurumuş bir çiçeği açar sevgi,
Aynı su gibi hayattır şefkati.