Seni kendimle kıyasladım, sen ak güvercin bense hüzünle bulanmış bir yaşamda uçuşuyoruz...
Sen gideli sevgili, sen gideli kaç mevsim değişti, kaç yıldır, ne dondurucu soğuklar, ne kavurucu sıcaklar oldu, saymadım, içimde karlar birikti, içimde karalar birikti, seninle konuşmadığım çok az şey kaldı, sensizlikle duvarlara çarpa çarpa feryat edişlerimin hep sebebini aradım çaresizliklerimle…
Bana nelerini anlatmamıştın ki ne saklılarını söylemiştin ki kendimi sana, seni bana dert ortağı yaptıkça, kendini bana dert ortağı yapmıştın ki ne saklılarımız kalmıştı, ne de bilinmediklerimizi saklamıştık birbirimizden…
Çoğu zaman hayatı birbirimiz için zorlarken, ardımızda anılarla boğulacağımız zamanları bırakacağımızı nereden bilebilirdik ki?
Biz yaşadıklarımızla yaşayamadıklarımızı mukayese ediyoruz galiba, belki de boşluklarda savunmasız kalışımızın sebebi bu...
Bir adım ardı düşüncelerin çıkmazı, bir adımdan sonrası bilinmezliklerle dolu bir yaşam, çoğu zaman ahlar, çoğu zaman da vahlarla geçen bir yaşam, hepsi galiba boşluğu adımlamakla geçen pişmanlıklar ama gene de güzel günlere umut ışığı arayışlarıyla geçen bir var oluşun yolcusu olmaktan hiç vazgeçmedik, sadece sevgili özleminin sarmalandığı bir bedeni taşırken, gene de içimize sindirdik acıların darbelerini. Galiba buna mutluluğu özlem bekleyişleri deniyor, gene de eyvallah… Yaşam…
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
