Tüm İnsanlar Şiiri - Kasım Kobakçı

Öfkemle konuşur dağlar,
Kamuflaj olur kar altında,
Yeşil yeşil filizlenir yaşam gibi,
Baharın yürek atışında,
On sekiz yaşındaki dünya kızları,
Kalaşnikoflar var koyunlarında.

Dilimde sevişir denizler,
Yarı sarhoş akşam esintileriyle,
Hayata döner sevgi dolu su,
Yürek köpürür tuzlu sahillerde.

On yıllardır unutulmayan şey,
İlk sevgiliye duyulan özlemde her şey,
Cildi kemirir iyot ve güneş kremi,
Karda çiçek açar güzellerin kokusu.

Sabırla kucaklar hayat beni,
Fabrika bacalarının her yanından,
Proleterlerin inatçı aşkı,
Doğanın ve yaşamın geleceği,
Emek ve sermayenin ölümsüzlüğü,
Budur mücadeleden çıkacak olan.

Kirlense de doğa,
Zengin olsa da ülke,
Vurur siyahın savurganlığı,
Yanar kömür, demir kızgın,
Öfkem destansı.

Çiçek açar sesimde gelecek günler,
Cesur adamların alnına iner yıldızlar,
Meyve yüklü yeşil dallar,
Yaratan gücün şarkıları rüzgarda.

Dört mevsim bahar dağ, deniz,
Rengarenk, el ele,
Bir uçtan öbür uca emek ve sevgi,
Kol koladır kadın ve erkek,
Bir uçtan diğer uca tüm insanlar.