Tükenmişlik Şiiri - Şuayip Bekar

Yalnızlığımın gölgesinde kalıyordum,
Tüm insanlar hayatımdan bir bir giderken.
Hayal dahi kuramıyordum artık,
En ufak umut ışığı bile yokken hayatımda.

Sessizliğe doğru sürükleniyordum,
Etrafımdaki papatyalar bir bir solarken.
Güzelliklerin arasında nasıl durabilirdim,
Çığlıklarım sessizlikle mühürlenirken.

Kalbim öylesine yorgun düşmüştü ki,
Ne yapacağına karar dahi veremiyordu artık.
Ah sevgiden yanıp kırılan zavallı kalbim,
Ne çok istemişti mutluluğu doyasıya yaşamayı.