Tükenmişliğin Son Faslı

Tükenmişliğin son faslı bu olsa gerek
Yıkıldım gölgeme basıp sendeleyerek

Ne bir dost selamı kaldı ne bir sevgili
Sual eden yok, herkesin tutuldu dili…
Yalnızım, öyle yalnızım, avareyim ki
Yalnızlığım deryalardan büyüktür belki…
Hani benim topaçlarım, hani kuşlarım?
Büyüdükçe kaldı bütün oyunlar yarım…
Hani defterlerim benim, sıram nerede?
Uzağım artık kaleme, silgilere de…
Nerede öptüğüm kızlar, nerede annem?
Nerededir yitip giden yirmi beş senem?

Tükenmişliğin son faslı, evet, bu işte…
Saatler hep azap için ilerleyişte…

Ayaklarım paramparça, dizlerimde kan;
Hayat denen taşlı yolda koşuşturmaktan…
Sen, ey can! Yar şu göğsümü, yar, yerinden çık;
Ne bir tat ne keyif kaldı, usandım artık...
Yok, umudum ufuklarda doğan güneşten,
Ne genç yaşımdan ne eşten ne arkadaştan…
Yok, kalmadı bir teselli bulacak nesne…
Ey urgan, hiç değilse sen birazcık esne...
Ellerin son saran şeydir boynumu madem
Sıkma, bari senle gülsün en son ifadem…

Tükenmişliğin son faslı, bu son çiledir…
Eyvah! Nafile… Artık her şey nafiledir...