Tükenmenin Tarihçesi Şiiri - Ahmet Öztürk

çok fena şiirin sarhoşluğunda dolaşmak

tuzlanan yaraların daha lezzetli olduğuna hükmedecek kadar

bir deliyi bir deliye kırdırmak gibi

son mektubu yazıp yazıp çöpe dolduranların parolasıdır

çünkü ömür dediğin hayatın bileşkesi

rum evlerinin sokaklarında bir koku sinsidir

yürüdükçe dolanır burnuna, ceket ilmeklerine

sonra o kokuyu getirdiğin evin tenha odasında

şiire düştüğün bir anı bıçaklar

dizeler vagonlarıdır o ilhamiyetin

işte kımıldayan her çiçek secde eder dışarıda

saatin tiktakları zikrederken

alçı tutmaz kalbinin kırıklarını toparlarsın

her defasında kırmaya sözleşerek

büsbütün Allah dolar içine pişmanlık nöbetlerinde

karşı koyamadığına dönüştükçe şiirin içinde

aradıkça hapsolup, uzaklaştıkça daha da hapsolarak

şimdi hergün büyüyorsa içimde bu sessiz kaçış

ve adı gibi sessiz bırakıyorsa çığlıklarımı

utanıyorsam hatta utanıyorsak karamela tadı bırakan o günlerden

ne yöne dönsek omzumuz çürür gibi acıtır

şarkıdaki bu sözler kadar acımasız ve dahi net

“ne böyle senle, ne de sensiz...

Yazık yaşanmıyor çaresiz”

Böyleymiş demek tükenmenin tarihçesi de