Tükenip gidiyor bir yığın ses

şimdi sonbahar iklimi
uzak tepelerde kar
içimde efkar eriyor
savrulmuş , masa üstünden şiirlerim
kulağımda bir memleket türküsü

çiçekler camların önünde
tekrar kıvrılıyor güneş
şehrin çehresi değişiyor
taş duvarlarda.
bir turna uçuyor ufuk çizgisinde

yusuf kokusu içimde
kaç senelik mesele
kaç evvel , kaç ahir yıl
bu yüzden sadece

öfke ve isyanlar tüketiyorum
hiç istifimi bozmadan
dile kolay yıllarca
kalbim ve beynim onlarla kaplanmış.
öyle bir kaç saatlik yolculukta hepsi
tükenip gidiyor
bir yığın ses ve kalabalıkla beraber.

esir düşen hislerimi vagonlar taşıyor
şuurumun peronları boşalıyor
aç susuz
bitmez denilen gece bitiyor
gün doğmak üzere
umuda dönüşüyor fecir
gün görmemiş hayaller ile

redfer