Tükendik mi? Şiiri - Nermin Yalçın

Nisan yağmurlarıyla çıkıp gelmiştin
Yüreğime sakladım
Her solukta duyabilmek için seni
Sonra Nisan Yağmurlarıyla apansız gidişin
Benimse yürek vurgunuyla dibe çöküşüm…
Bak, bu sensiz koskaca kentin zifiri akşamında
Yine yağmurlar yağmaya başladı
Yağmur tenime düştükçe üşüyor titriyorum
Ben sana yenik kaldım
Sensizlik çok kalabalık geldi yüreğime
Yükün ağır geldi taşıyamadım
Gölgen hüzünlü geldi atamam…
Dürüst göründün güvendim
Görüyorsun ya yenik kaldım yenildim sana
Öyle bir şey ki yağmurlarlarla birlikte ağladım
Sana bana…

Yüreğime kattım seni katabildiğim kadar
Ruhum bembeyaz perdenin içinden sıyrılıp
Senin karmakarışık hayalinle dolaştı durdu
Günlerce gecelerce.
Hep aynı karanlıkta dualar ettim
Kendime bile dilemediğim dileklerle
Sürdüm seni aydınlığa
Tükenmeyecektik
Tüketilmeyecektim
Hoş tabi nerden bilebilirdik
Al götür beni
Kaybolayım yalnızlıkların kuytularında
Sana bürüneyim.
Diledim diledim ki senden yanayım
Senin rüzgarından, ateşinden, nefesinden..
Yine boğazım düğüm düğüm
Bu öyle bir şey ki acıların en kahırlısı
Kahroluyorum
Söylesene. Söylesene Senden Tükendim mi?

Uzak bir şehirdeydin geldin sesini duydum
Kıramadım yine sevdim seni
Güvendim sana güvendim
Bende ben olmuştun ya sen de ben..
Oysa derdim ki benim kırılgandır umutlarım
Biliyorum ki uzağa atarım hep yakınıma düşersin
Bu kadar yakınıma düşeğini nerden bilirdim.
Ve çok sevdim seni
Kıpkısa bir zamanda upuzun bir mesafede
Ağlayacağım ne kadar zor tutuyorum kendimi
Yenilmek istemiyorum şimdi…
Şimdi ah ediyorum ben sana
Tanrım ahımı kabul et
Yüreğimdeki ateşi alıp onun yüreğine boşalt
O da yanmalı benim gibi
Ateş gibi kor gibi yakmalı yokluğum onu yakmalı
Şimdi ben yüreğindeyim
Yakıyorum içini
Parça parça oluyorsun
Hissediyorum senin yüreğindeyim
Dopdolu yaşıyorum sende
Ve sen yıldızların getirdiği bir özlem değil
Ölümün bile silemeyeceği bir tutkusun içimde
Nisan yağmurları gibi biteviye
Mavilikler içinde
Hadi söyle Benden Tükendin mi?