Tükendi Umutlarım Şiiri - Kenan Kervan

Hatırlıyormusun ne güzeldi o sevgi dolu günler.
Başımızda bahar rüzgarının kör eden sarhoşluğu vardı.
Sen sevdiğini söylerken şarkılarla seninim ben diye.
Erirdim bakıp gözlerine,utanırdım söylemeye aşkımı.

Bir masal gibiydin,geceleri hala anlattığım.
Anlatırken kendimden geçip rüyalarına daldığım.
Gözyaşlarıyla uyandığımda pişmanlığım olsan da,
Bugün yüzümdeki son tebessüm o günlerden kalma.

Şimdi çok uzaklardasın, hiç ulaşamayacağım kadar.
Ne gene başlayacak cesaret kaldı sende,ne de bende dayanacak derman.
Kapılar var önümüzde,anahtarlarını denize attığımız.
Çıkıp gelemeyiz artık yaralarımızı sarmaya uzak yollardan.

Hayallerde kısaltmaktan mesafeleri yorulduk ikimizde.
Ne bende çık gel diyecek yüz kaldı, ne de sende bekleyecek umut.
Biz iki güzel kalptik birlikte atan,tek nefestik iki bedende.
Şimdi tek mezara sıkışmış iki cesede döndük.

Artık dönülmez yollara girdik çıkmaz aşkın sapaklarında.
Olmayacak dualara amin demişiz de haberimiz yokmuş meğer.
Neye yarar artık boş sokaklarda yalınayak sabahlamak.
Gecelerce boş yere ağlamanın kıymetini bilen yoksa eğer.

Bu hasrete katlanacak gücüm,takatım kalmadı.
Senden bir haber bekleyecek umudum da yok artık.
Gidiyorum dualar ederek,Rabbim örtme diye acılarımı.
Çıkıyorum bu hayal aleminden,seni ona emanet ederek.