Tuğyanlar düşer yüreğimin boşluğuna

baştan aşağıya dolaşır bedenimi bir ürperti
hülyalar çoraklaşır içimde
büyüleyici bir dolunay gecesinde
yorgun düşer umutlarım

günahlar zihnimin yüklenemeyeceği cinsten
yeni baştan mütalaa ettirecekler bana
uzun kış gecelerinde lambanın ışığını
düşlerimi bırakırken aynanın ortasına
görünen çehrenin sırrını

aşmayı beceremediğim geçitleri yine ben yıkarım
yerine çocukluğumu ben getiririm
beyaz yeleli atlarla
ucuz bir hevesle yok ettiğim cenneti

isimsiz yanılmalar zindanlarımda tutuklu
he gece kafdağında bir nar ağacı görürüm
padişahları köle, köleleri padişah olmuş
bir züleyha beni sonu olmayan arzulara çağırır

yapayalnız bunca izzetten sonra
akabinde sevaplarım serpilir
alıp götürürler ruhumu bambaşka mekanlara

secdeme sonsuz ışıklar ekilir
tuğyanlar düşer yüreğimin boşluğuna
her gece bir cezanın suçluluğunu yaşarım
şafağa dokunan bir nur gibi

ihtiraslara sürüklenmiş yasaklardan ibaret
tüm ruhani yeteneklerim arzulara boğulmuş
iki menzil arasında hasletlere müptela
öldürdüğüm bütün saatlerden
ben sorumluyum
suçlusu benim

redfer