Çok uzun zaman oldu yazmayalı hisleri…
Aldı aklımı başımı bilmediğim bir sızı.
Aklımda hayata geçmeyi bekleyen düşünceler
Ama imkansızlıklar ve maddesel yetersizlikler
Artık yeter dedirtircesine bilgisizlik eğitimsizler
Önemli işler cahillerin elinde kaliteli insanlar ise hep ezilmekte.
Ney eşliğinde birşeyler içer
Ezan sesinde dans ederiz
Yoga,tontra,felsefe biliriz
Suçluyu katil elimizle besleriz
Kenara çekilip usulca baktığımızda kendimize
Biliyorum çok saçma gelecek bunlar ama ben sana aşık oldum galiba.
İlk gördüğümde hiç hoşlanmamıştım ama gittikçe kanım ısındı sana.
Bir yanın ağlıyordu karşımda ama biliyordum içinde gülen bir yan vardı mutlaka.
Çok soğuk bir insandın ama için kıpır kıpırdı adeta.
Elini tutmama izin vermiyordun ama dokunuyordum usulca kalbinin kenarına.
Soluğumuz bir birine karışmıyordu ama aynı havayı çekiyorduk içimize sonuçta.
Alışamadım bende bu kente.
Hele sensizliği yok mu buranın.
Adama ayrı koyuyor yokluğun.
İstanbul değil mi, adı üstünde.
Gelme, etme, gitme, görme.
Değil burası altın, yakut, gümüş.
Alışkanlık olmuş artık bende yalnızlık.
Sıkılıyorum birlikteliklerden.
Arkadaşlardan, yanımdakilerden.
Yalnızlık, yalınlıkla beraber mutluluk veriyor artık.
Ne tenime dokunulması, ne de öpülerek uyandırılmak istemiyorum.
Yalın bir şekilde sürdürüyorum zamanın çizelgesini.
Gezdiğim yerler alıyor yalnızlığımı üzerimden.
Sıcak, soğuk, iyi, kötü farketmiyor artık.
Ne olursa olsun diyorum, yoluma devam ediyorum.
Aldırmıyorum, umursamıyorum hayatı.
Günlerin teker teker geçişi canımı sıkmıyor artık.
Hedeflerimi toplayıp çöpe attım.
Sonra hepsini yaktım.
Geri dönüşüme katkı sağladım.
Artık daha iyiyim.
Terkeden sevgililer, beğenmeyen insanlar veya
buna benzer şeyler kalmadı etrafımda.
Ben böyle de mutluyum artık.
Kendime bile itiraf edemediğim bir şey hariç,
hiç bir şey sıkmıyor canımı.
İtirafım içimin kendiyle hesaplaşması...
ne olduğu, ne olacağı konusundaki kararsızlığı,
yalınlığının karmaşası...
alışılmış artık yalnızlık, değişmez bu vakitten sonra...
Hep söylerlerdi, yemedin yedirdin,
İçmedin içirdin, giymedin giydirdin diye.
Bilirdim bunları ama anlamazdım,
Bu kadar değerli olduğunu.
Ölüpte terk ettin ya beni anne alacağın olsun.
Nasıl kıydın bana, onca yıl besle büyüt,
Seni seveli bir gün oldu ama
Bir asır gibi geçti
Öptüm seni dudağından
Hevesim geçti
Seni öldürmek içimden geçti
Ama artık iş işten geçti
İstanbulu yalnız bırakıp sana gelemem
Gelsem bile oralarda huzur bulamam
Bulsam da İstanbulsuz asla yaşayamam
Bu tıpkı radyoda insanlara seslenmek gibi
Bu ruhunu okşamayı bilmek sanki
Yanıma gel korkma İstanbul dışlamaz seni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!