Tuğrul Tanyol Şiirleri - Şair Tuğrul Tanyol

Biz bülbül-i muhrik-dem-i şekvâ-yı firâkız; .
Âteş kesilir, geçse sabâ gülşenimizden
II. Selim


özlemin soğuk kışı, ırmağa karışan arzu

perde indi, toz uçuştu, gözyaşı yağmur oldu
ağaç çiçek dökerken geldi yaz
geçti, ben onu görmedim, yalnızca bir ses
orada duruyordu, deniz yüzeye vuruyordu
ve sen uyuyordun.

her şey söylendi, artık eskisi gibi olamaz
elimden kayan kitap açık bir yol gibi uzanıyor
suyun üstünden sıçrayan bir kedi
gibi korkarak bakıyorum, çünkü bilsen!

gidilmemiş yollar hep akılda kalır

Bir büyük boşluk muydu
hangi ayak sesleri
zalim, yırtıcı ve alabildiğine kirli
gecenin yüreğinden kanatırcasına geçen

Bir büyük aynaydı, hayır

-Mehmet Müfit'e



Gün soldu, eteklerinde kızıl pırıltılarla damlarken su
Gecenin yenik bahçesinde dolaştım, sarı bir yağmurdu

gidelim istiyordunuz (suya bak ter basmış sıcak bir yaz korosu)
aşağıya doğru durgun atlar, sonra daha aşağılara uzanan
göz alabildiğine geniş otlar ve çiçekler arasında
iki bacağını sonsuza dek açan yol
kimse bilmiyor artık nereye gittiğini

Bütün ağlamaların dinmesi gerek bir şiiri yazmak için
Çünkü duyguların dinlendiği yerde başlar şiir
Sevginin üşüdüğü yerde yazı, çocukluğun bittiği
Ve hep genç kaldığı yerde annelerin.

Soluk pencereleriyle o eski evimizin

Yalnız çocukluklar düşünüyorum
Büyüyor ardında mavi sabahlar
Aydınlığın karanlığa döndüğü yerde
Yorgun gece yarıları sıralanıyor

Yarım bir şarkıyı tek başına

Günü elinden tutuyorum
Öyle ürkek
Ben tutmasam karanlığa düşecek
Karanlığa düşecek sevgiler
Kapılarınızı yalnızca nefret çalacak,

iplik gibi bükülen ışığın sözünü dinle
çünkü kırmızı
yanınca ve susunca bütün düşler
ağacın kayığına bin ve açıl bütün denizlere

şubat ölümdür dilin uzak yollarında