Vedasız elvedalar sığdırdık,
Sanki hiç tanışmamış edasıyla.
Mağrur ve ürkekçe..
İçilen kahveler unutuldu, kin tutuldu.
Vefa sözcükleri lügatında bedbaht durdu.
Zaman durdu, gönül kapısını kırdı hunharca.
Dibine kadar yaşamak gerek, acıyı ve aşkı.
Geriye birşey kalmayana dek..
Ve bazen yeniden başlayabilmek için,
Kalan son umudu da parçalara ayırmasına müsade etmek gerek..
Belki bir gün aynı yıldızların altında
Aynı müziği dinleriz,
Birbirimizden habersiz.
Bir de kahve eğer şanslıysak..
Bu benim zaafım,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!