Bu şiirde sitem etmeyeceğim,
Bu sefer iyi yâd edeceğim.
Aşkım zamanla büyümüştü,
Şiire bile dökmüyordum.
Derinimdeki yazmadım çünkü,
Ne yaparsam yapayım anlatamıyorum kendimi,
Ve ya anlanmak istemiyorum olduğum gibi.
Bu yüzdendir aynı sonuçlara karşı,
Tek silahım gibi seçtim susmayı.
Bırakın bilmesinler tutkuyla yoğrulmuş hayallerimi,
En başta!
Korkma gelmem!
Bilmem bu kaçıncı,
Son mektup deyip te sonlandıramadığım,
Bunca zaman gitmediysem buralardan
Hep senin için,
Hiçbir yere gitmedim,
Sustum sadece rahat ol diye.
Senden başkasını sevemem,
Zaten öyle bir çabam yok.
Hafife aldın belki de duygularımı,
Fakat senden başka kimsem yok.
Beni hiçbir zaman anlamadı,
Asla anlamaya çalışmadı.
Durmadan önyargılarını saçtı,
Kırılacak yer bırakmadı.
Her geçen gün daha da geç kalıyor,
Tutkum her koşulda sabitti,
Sevgimle de doğru orantılıydı.
Tam da olması gerektiği gibi,
Aşkımı hiçbir koşul yıkamamıştı.
Vermemek uğruna tutamayacağım sözleri,
Çukurdaydım,
Beni bu çukura düşüren nedenlerden,kurtulmaya çalışıyordum.
Kurtaracak bir el mi?
Ne çılgınca!
Daima benim bu çukura neden düştüğümü hatırlattılar.
Oysa unutmaya ihtiyacım vardı.
Öyle bir an geliyor ki,
Tüm sözlerin üzerime çöküyor.
Aklımdan tüm iyi anılar siliniyor.
O kadar çok ki o sözler,
Birini sindirmeye çalışırken,
Her seferinde yenisi ekleniyor.
O kadar bekledim ki
Her mektubun sonunda ismini görmeyi.
Senin isminle gelmeyen hiçbir şeyi ciddiye almadım.
Seni istiyordum sadece.
Kendin olarak gelmeni istedim,
Hayır o kadar kolay değil!
Böyle yarım yamalak bırakamazsın herşeyi.
Benim hayatıma sen girdin diyorsun,
Tanımadığım bir insanın hayatına nasıl girerim?
Ben değil sen benim hayatıma girdin!
Ben seni tanımadan gidemezsin,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!