Tufan İçimizde Şiiri - Faruk Yiğit Araz

Bir tufan'dır içim,
Nuh'suz, ruh'suz,su'suz.
Kâinatın tufanıdır içimde kopan, ne bir sur var, ne de divan. İçimde yitirdim kendimi. Artık dilimden "dünya kavgamızı yensek de gitsek" cümlesinden başka bir şey dökülmez oldu. Hayatımın en büyük yanlışını,insanları kendim gibi görüp, iyi davranarak yaptım ben. Hızır ardımda kaldı, dibim uçurumdur benim. Yaşarken kıymet bilinmezse, ölürken bilinen kıymet,ihanet olur diyerek yaşarken sevdim insanlığı, insanları. Dört kitabın Rabbine, Asr'a, Kaleme ve tutana yemin olsun ki; İnsan ziyandadır. Ziyân içindeyim. Bir Mescidin baş köşesinde oturdum. Yoruldum bu dünyadan azizim,inan yoruldum.
Toprağından,dalından, koptum artık ve bıraktım yaşamak kaygısını. Gizledim kendimi bir filizin boy vermeyen tohumuna. Artık ne güneşin görkemi, ne yağmurun refahı ferahlatır beni. Dünya bana âmâ, ben dünyaya muamma. Ne kadar okusam kâr etmedi, ne sussam öldüm. Yetmiyor bildiklerim bu dünyayı anlamaya. Ben başlı başına bir dünyayım alem içinde.
Var mıyım bu yokluk yurdunda?
Yok mudur beni kollayan bu varlık içinde?
Bilmiyorum.
Acziyetimin sûkutuna sığınıp, susuyorum.
Rabbim sustuklarımı hâyra yor.
Dedim ya;
Bir tufan'dır içim,
Nuh'suz, ruh'suz,su'suz.