Süveyda Şiiri - Faruk Yiğit Araz

Ey Yar... 
Bak Yine Dayandım Gönül Kapına... 
Bak Yine Sırtını Sıvazladım Umutlarımın, Mutsuzluklarımın,
Geldim Sana...
 
Benim Senden Başka Kimsem Yok!  
Ey Kimsem!
Sahip Çık Ferman Yazdığın Bu Kula!  
Arafında Bırakma Beni İnsanlığın Kokuştuğu Bu Devri Âlemin,

Sensizlik Sonum Olur!  
Mesken Edinme Tezgâh Gönülleri,

Ey Son'uma Sebep!  
Varlığın Olsun Soluğuma Sebep!

Ey Sol'umun Bir Nebze de Olsa Nar'ını Dindirecek Olan Leyli!
Gitme Benden...
Kimliğim Sensin!  
Yokluğunun Dehlizlerinde Kaybolurum!  
Hangi Kimlikle Kalkarım Ayağı Gidişinle?
Hangi Vuslata Sığınırım Serzenişimle?  
Dönmelisin! ve Yetim Bıraktığın Bu Kalbi G/örmelisin!

Dön! Ben Maddeyi Unutup, Manayı Buldum Seninle,
Şimdi Beni O Tarifi Olmayan Acılarla Bırakıp da Bu Gidiş Nereye?  

Gel! Hiçliğimi Al Benden!

Kimse Dolduramaz Gözlerinin Dirhemini,
Kimse Isıtamaz Yokluğunun Zemherini,

Ey Levh-i Mahfuz'a "Ebedim" Diye Yazılan Leyli!
Gel!  
Ya Gel! Cehennem Gibi Yanan Gönül Narımın Yarasını Söndür!
Ya Gel! Üzerimde Bıraktığın Kimsesizlik Kimliğini Kaldır!
Ya Sensiz Dünya Yalandır!
Ya Varlığın Umuduma Kalandır!
Ya da Bir Fêcr Vakti Duyduğun İlk Ses: Benim Selamdır!