siması renge doymamış bir çocuktum da
bir yerim vardı tabloda
çabucak kök salıyordum toprağa
çevremde silüetler renkler desenler
bıçkın naralar çınlıyor kulaklarımda
alışırken gözlerim akşam karanlığına
teğetimden geçen fırça darbeleri
binalar kuruyor binalar yıkıyor
gözlerim merakla açılıyor
yüzüm ebru renklere bürünüyor
çimenler gürültüsüz devriliyor
bir nehir çağıldıyor ufukta
bir kement olup nehrin boynuna ivedi
göğsümde suyun serinliği
geçmeliyim yangınları
bu nehir aşar mı tualin çerçevesini bilmeli
gitmeliyim rüyalarımın karıldığı tezgâha
orda ağaçların yeşili simli
ve üşütmüyor kış da
Kayıt Tarihi : 8.2.2013 18:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
saygılar usta
TÜM YORUMLAR (2)