Tuaf Şiiri - Şair 06081945

bıkınca çocukluktan büyümek istedim
kötülüklere kapılmakmış büyümek,bilemedim

kahpe gibi olamadım görmemezlikten gelemedim,
gözümü oydular,dilimi kestiler,sövemedim...

uzakta bir köprü vardı karşıya geçemedim,
elleriyle kalbimi çıkarttılar sevemedim.

mavi kuş uzakta, uzakata azimle barışı taşıyor
yer çekimine karşı
ağlamaya niyeti yok gücünü nefretten alıyor
saladığın nefretin,taşısın yorgunluğunu
aslında herkes bir nefret taşıyor

(aslında nefret insansı bir şeydir,ve iyiside nefret eder kötüsüde insanın,
ama kölükten nefret edenden korkma,iyilikten nefret edenden kork)

kalbindeki nefreti taşı insanlığa
hayaller kurmalarını sağla
ağlayan cocuklara
anlatacakları masallar için annelere
ve kocalarına kadınlarını korumaları için güç ver
dayanmalarını sağla
makinelere
ve onları yok eden bu yapaylığa

topa tüfeğe sığınanları kaybet kendi içlerinde
ve başka insanları yok etmeye çalıştıkları gibi öldür
belki anlar zavallı ruhları,gerçek tanrıların gerçek gazabını

çümkü zaten sevgi bir tanrıdır
ve tanrıların gazpları daima acıdır

(ne kadar tuaf değilmi en büyük iyiliğin yani tanrının en büyük kötüğü getirebilmesi)