Trenlerde Gördüğüm Güzel Kadınlar

nice yaşantının içinden süzülüp akan zaman
o zaman ki dip noktası yaşamın umutlarda
uzak rüzgarları kaldırıp atardı gökyüzünden
ve acemi telaşların izdüşümüne tutsak yalnızlıklar
yaralı toynakları gibi koşmaktan yorgun atların
açık ara hasret türküleri söylerdi ince sazlarda
ince sazlarda ebruli keyifleri içerdik
ay tutulmasına demir atardı duygular
denizin çekilmesi nedir bilmezdik bir vakte kadar
deniz çekilince gözlerimizin feri de çekilirdi
ah benim, mavilim, pembelim, yeşilim benim
ah benim, bütün renklerim benim
acımız, suyumuz, rüzgarımız birdi bizim bilirsin
kurumuş çiçekleri sulardık sabaha kadar balkonda
o aşina gülüşün yüreğimi ısıtırdı usulca
ve martıların uluorta gelmesi kucağımıza
sonra üç beş satır mektup yazardım anneme
anne, ben iyiyim derdim anti parantez
bilirdim anneler çocuklarını merak ederdi
koca bir sevda içimde, koca bir sevda
deli bir kaplan gibi kükrerdi

nice yaşantının içinden süzülüp akan zaman
o zaman ki dip noktası yaşamın umutlarda
siyah beyaz fotoğraf gibi belleğimde o anlar
belki de bu yüzdendir diyorum, bu yüzden
hep kalbimin bir yerinde yer etmiştir benim
trenlerde gördüğüm güzel kadınlar

istanbul; 8.06.2024