Tren yaz, Tren oku, Tren isteyin Dostlar

“Kadir. Neden uğraştın, bunca zahmet trene,
Benim çocukluğumda, ölçü alındı yine...

Sekiz yaşında ya var, ya on yaşında idik,
Mahallemiz: Kayalık, gelip- ölçene sorduk:..

Neden ölçüyorsunuz; sâhilden- Kayalıktan,
Dediler: Tren gerek... Yurdumuza, dört baştan...

Arkadaşlarımızla biz, mutlu olduk- sevindik,
Şanlı yöneticimizle, şeref duyduk- övündük...

Nerede kaldı, ölçü? .. Büyüdüm, anne oldum,
Kızımı evlendirdim ve sonra, nine oldum...

Hani, ölçenler ner’de, nerede mezarları,
Ödenen maaşların, sorulsun: Saçanları? ! '

Bindokuzyüzyirmidört, Atamız emir verdi,
Ellide- altmışlarda, ölçü/ yıl geçiverdi! ...

Kadir yazdı bir şiir, gazete: Ankara’da,
KÖK Dergisi’ne kapak, içinde yedi sayfa,
Bütün doküman onda, okuyan aldı fayda...

Yıl: Doksandokuz idi, KÖK Dergisi yayıldı,
Okudu: Bakan- Vekil, uyukladı- bayıldı! ? ...

Altı yıl geçti ancak, işler kesik gidince,
Bir, Doğu Treni’nin, hesâbıyla gündemde...

Gelir, az- gider: Kamyon! Kaşıkla- direksiyon!
Yüzelli yıl öncesi, Hicaz’a çizgi çift yön...

Edirne’den- körfeze, raylarla Tren indi,
Bizim akıllıların, gözüne perde indi! ...

Dededen kalan raylar, postuna damar olsun!
Hey gidi akıllılar, denizde su; durursun! ...

Kara’nın gemisidir; Tren, rayla etkili,
Suda kayan gemime, karamın: Çelik dili...

Atalar, sulh zamânı, eliyle toprak kazdı,
Başkumandan elleri; Gümüş Kazmayla yazdı...

İlk işin, Tren olsun... yaz- oku- okut- iste!
Uçaklar arttı gökte, alan kalmadı Pistte...

Kanatlandı: Otobüs... hem de, on misli büyük,
Durdurun: Kamyonları! .. Tren ulaşsın: Piste.

Kadir Yeter. TRABZON.