Tren Şiiri Şiiri - Ozan Oğuz

Çocukluğumda trenle çok seyahat ederdik
Unutamam o garda bekleyişlerimizi
Düdük sesi gelirdi uzaktan
Bende başlardı heyecan
Raylardan gelen sesler
Ve o trenin soğuk görüntüsü
Ürpertirdi beni

Başını mekanik bir canavara benzetirdim
Hiçbir güç onu durduramaz gibi gelirdi
Sımsıkı tutardım sevdiklerimi
Uzağa doğru çekerdim
Ve korkuyla durmasını beklerdim

Sonra trene binerdik
Ve yolculuk başladığında
Mutlu olurdum
Gezerdim trenin içinde coşkuyla
Oradan oraya dolaşıp dururdum
Yeni bir umut yeşerirdi içimde
Büyüyen mutluluklarla birlikte

Ve şimdi tren gördüğümde
Aklıma Eskişehir’de geçen
Çocukluğum geliyor
Ama Eskişehir’in tren garı ve soğuk raylar
Artık beni korkutmuyor

O günleri hatırlıyorum,
O saf ve temiz duyguları
O tarifsiz mutluluğu
O günlere dönmek istiyorum

İçimde yaşama sevincinin olduğu
İmkansızlık, olanaksızlık nedir bilmediğim...
Arkamda ki en büyük gücün ailem olduğu
Mutlu olduğum o günlere
Ve tekrar hissetmek istiyorum
Tren yanaşırkenki o korkuyu…