Tren Garı Şiiri - Ayla Aydemir 2

Soluk terli bir gömlek sırtında
Bükülmüş beli, sanki koca dünya üstünde
Eski püskü bir valiz, durur yanında
Buruş buruş bir kâğıt, döner avucunda

Nereden gelir, nereye gider belirsiz
Sanki biri unuttu gitti, sahipsiz.
Bakmaz gelen giden trene
Aldırmaz ne saate, ne bilete.

Doldu boşaldı vagonlar
Güldü kavuşanlar, ağladı ayrılanlar.
Taşlardan ses geldi de, hiç kalkmadı başı
Şüphe edilir halinden, teslim etti sanki canı.

Hareket memuru “Son sefer” diye inletti ortalığı
Düdük sesi yırttı sanki ölü toprağını
Öylesine takılmış, eski bir çift ayakkabı
Vagona kadar sürükledi, başı önde adamı.

Döndü, valize şöyle bir baktı
Alıp almamakta kararsız kaldı
Salladı elini, ondan da caydı
Buruşturduğu kâğıdı fırlattı

Bir süre duyuldu rayların sesi.
Sonra sessizlik uzayıp gitti…
Geride, yorgun hareket mamuru,
Seyretti, gardaki boşluğu.

Döndü ki geriye, eski bir valiz
Baktı sağına soluna, ne bir yolcu, ne bir iz.
Çıkışa giderken, kâğıt takıldı gözüne
Açtı özenle, düzeltti dizinin üstünde.

Başını kaldırdı, gözler buğulu
Çıkardı şapkayı, alnını ovdu
Katladı kâğıdı cebine koydu.
Bir zaman öylece ortada durdu

Garda, garip bir sessizlik doğdu
Sessizliği bozan, yine memur oldu
Avậre adımlarına türkü eşlik ediyordu.
Yorgun sesi duvarlara çarpıyor, türkü yankılanıyordu

Kara tren gecikir, belki hiç gelmez
Dağlarda salınırda, derdimi bilmez…

Şair : Ayla Aydemir