Tren Şiiri - Kürşat Uçar

okuması yazması yok gecenin
müsvedde çalakalem isimler işliyorum aklımdaki duvarlara
nefesimi sona bırakıyorum sularda,saat beş sularında,
devam ediyor gibi edemiyorum mesela
etmeler buluyorum günün orta yerinde bir garda
bir tren var herkesi alıp gidiyor
bir tren
içim gidiyor, aklım kalıyor,
bir tren,el sallamıyorsun.

görmüyorlar,
herkesi şizofren kılıyor aklım
kapıları sen kapıyorsun
bir tren var
görmezden geliyor,
nereye gidiyor bilmiyorum.

eskiyorum okumayı,yazmayı unuttukça
evimde kemiklerim bulunuyor mesela
nereden baksan yarım milyon yıldır yokum
zira en çok gamzelerim çürüyor
evimin orta yerinden,
her gün bir tren geçiyor,
nereden baksan raylara uzanmışım aklımı,
ardım adındır,
ezip geçiyor.

cennet kabusları diğer yarısı yatağımın
senden önce,senden sonraları sana bölüyor bilinçaltım
üzerimden sıyrılan ben oluyorum,
okumayı,yazmayı unutup,sen kalıyorum.

benim kabusum cennet,kimin rüyasıdır şimdi?