Tren Şiiri - Tekin Bekar

Bir sonbahar sabahı, yalnızlıkla tanıştın mı hiç?
Geçip giden yıllara, çaresizce alıştın mı hiç?
Sararıp dökülen yaprakları kendi yerine koyup
Bir trenin camında başın, kendinden uzaklaştın mı hiç..!

Gözlerimde ıslanan bir yol ve vedanın çaresizliği,
Artık hayatın yönünü acıyla gözyaşlarımın çizdiği,
Bilirim tattırdığın o hüzün, dinmek nedir bilmeyecek,
Şimdiden yaşamaya başladı, ruhum içimdeki hiçliği..!

Kalbim öyle yorgun, seni incitir aklımdan geçenler,
Uçurum kenarında yaşarmış, sevilmeden sevenler,
Belki biraz daha gücüm kaldı onu bilmiyorum,
Ötelerden de sever mi, bir gönüle konup göçenler..!

Bu sonbahar biter, kış da geçer buzlarda çözülür,
Siyah bir hırka gibi. hüzün de üzerimden dökülür,
Beni taşıyan tren bir gün seni de götürür yalnızlığa,
Feryadın çığlıklı kelimeleri, sessizliğe gömülür..!