Tren Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Sessiz bir trende,
Cam kenarında oturuyorum.
Yanımda kimse yok
zaten gerek de yok.
Çünkü içimde
bir kalabalık susmuş çoktan.

Raylar usul usul anlatıyor bir şeyleri,
ama ben duymuyorum artık.
Gözlerim dışarıda,
ama bakışlarım kendi içimde kırılmış bir yolculukta.

Burası benim istasyon değil,
ama inmek istiyorum.
Bir kapı açılsa,
birileri “burada bitsin” dese
ne güzel olurdu.

Ama tren gidiyor,
gittikçe uzaklaşıyorum
kendimden bile.
Sezinliyorum:
bu yolun sonu yok.
Çünkü bu, bir yere varmak için değil,
bir şeyden kaçmak için binilmiş bir tren.

Her durakta
bir anı iniyor içimden.
Her geçilen şehirde
bir eski ben dalgalanıyor camlarda.
Ama tren durmuyor.
Ve ben hâlâ buradayım…
gitmekle
kaybolmak arasındaki o koltukta.