Gece treniyle eve dönüyorum.
Yorgun yüzlerde boş bakışlar,
havada uçan ölü kuşları avlar;
kanatlarında acıları taşıyan.
Düşleri artık eve varmak içindir.
Karşılayan çocuklar mı eş midir...?
Yitirilmiş sevinçler belki geri verilir.
Bu tren hepimizi alır götürür.
Umdukları gibi bu son durak değildir.
22/01/1997
Gökhan OflazoğluKayıt Tarihi : 9.12.2003 04:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!