Travma-y Şiiri - Bülent Öntaş

Çocukları araçtan indirdiler
İki koldan sıkı sıkıya tutup, gözleri açık ve aleni
Alıp götürdüler çocukları asık suratlı ve üniformalı adamlar
Ellerinde telsiz
Aldılar çocukları talimatla tramvaydan
Yaramaz düşlerini alıp götürdüler çocukların, uslanmaz
Sallanıyordu salıncakta hepsi birlikte
Birer birer
Aldılar çocukları yerinden
Çocuklar konuşur, güler,koşar,oynar
Çocuklar çocukla çocuk...
Mutluluk dediğin aslında budur efendiler
Rahatsız edici olan hayatın durağanlığıdır
Çocukları rahat bırakın efendiler
Kollarında morarma, ellerinde kelepçe ve gözleri açık
Siyah bir bant genişliğinde inadına
Beleş
Sinema izler gibi
Minik düşleriyle inatçı bir sevdadır çocuk olmak
Çocukları alıp götürdüler
Birlikte düşlerini
Rayların arasında bir cehennem yazgısına kurban
Travmaya benzer bir tramvay yolculuğu gibiydi hayat
Ve tünelin ucundaki ışığı söndürdüler
Korku içinde
Yaramaz cocukları sıraya dizdiler
Bakışlarını sildiler önce
Kirpiklerinden gözyaşı damıtıp içtiler
Öyle bir kavganın tedirginliği düştü ki üzerlerine
Önce gökyüzünü
Sonra bulutları küstürdüler
Bir de çocukları...
Onulmaz bir sevdaya düşürdüler

Bülent Öntaş
04.01.2024 - İstanbul