Travma Şiiri - Nermin Altındağ

Firkatin bağrımda yara. Sen gittin ama ben duymadım ayak seslerini. Derdest edilmiş bir rüyanın anısına mısralar diziyorum hiç âr etmeden. Şairmişim öyle diyorlar. Evet şairim şiirlerim beş para etmese de. Deniz analarının istilasına uğramış şu karşımda duran duran denizden esen rüzgara karşı savurduğum sigaranın pis kokusunda özlemini çektiğim sadece annemin kokusu. Anne… seni çok özledim…

Yüreğimin çarpıntısı her geçen gün biraz daha artıyor. Ağrılar da cabası. Ciğerlerimi kaptıralı çok oldu sigara dumanına. Yitiyorum kaldırımlarını arşınladığım benim olmayan bu şehrin caddelerinde. Sahi… benim şehrim neresi…

En güzel şiirlerimi hep bir yıkıntının kenarına oturup yazdığımı bilmiyorlar. Hep isyan, hep hüzün… onlar bunu bilmiyorlar… hüznüme bir sebep daha…

Şiir yazmak istemiyorum artık. Travma sonrası hasta ruhlu şairim. Bunu kimse bilmiyor.

Şimdi yokum. Kendi karanlığımda en derin nefesimle söndürdüğüm ışığı arıyorum. Karanlığım hiç bitmiyor. Şehrin zindanlarının tek sorumlusu benim…