Tramvay Şiiri - Ümit Atayman

ben bir tramvayım
saat 6.30 da çalıştırır beni vatmanım
yıkılmaya yüz tutmuş gecekondulardan geçerek son durağa geliriz
bir tost yaptırır kendine bir çay içer
bir sigara yakar ardından biz yollara düşeriz

birinci durakta Hatice hanım biner
elinde çantasıyla sırtından hiç çıkarmadığı hırkasıyla
ikinci durakta kabadayı Halil biner
yanağı yaralıdır gözleri kan çanağı

üçüncü durakta Hatice hanım iner
fabrikada çalışan kızlar biner güzelliklerini katarak
ve yol boyunca fabrikada kendilerine asılan erkekleri anlatarak

dördüncü durakta vatman aynada saçlarını düzeltir
çünkü birazdan Leyla hanım ile mini etekli kızı binecektir
beşinci durakta ameleler biner
oturur oturmaz uyuklarlar
o kısacık yolda yar sayıklarlar

altıncı durakta emekli hakim beklemektedir hava atarak
ve ağır ağır biner boynuna parfüm sıkarak
yedinci durakta öğrenciler biner ellerinde telefonlar
sırf hava olsun diye tramvayda bile birbirlerini ararlar

sekizinci durakta inenler olur binenler olur
üstüme abanmasana be adam muhabbetleri olur

dokuzuncu durakta ayyaş Ali biner
hala ayılmamıştır
bir duraklık yolu uzun sanmıştır

derken gelinir sonuncu durağa
sessizleşirim
akşama kadar böylece gider gelirim
akşam olur garaja çekilirim
ve farlarımdan iki damla gözyaşı damlatırım
bilmem ki ben bunu niye yaparım
aslında ben bir tramvayım