Trabzon II Şiiri - Tunga Eralp

Memleketim diye söylemiyorum, şimdi dağlarına duman yaslanır,
O duman sis olup çökerken yere, özündeki rahmet karışır tere,
Başlar muhteşem dansı damlaların, tekrarlanıp durur binlerce kere,
Depresyonda sanırsın gökyüzünü bakışları koyulaşır, puslanır.

Göğün hüznü çise olur, süzülür, usul usul yağar, toprak nemlenir,
İnce ince dökülür gözyaşları, ıslanır dağ, bayır, ova, taş, toprak,
Tabiatın bu emsalsiz "İlahi zikri"yle can bulur dalında yaprak,
O nemdir can veren ölü toprağa ki bağrında nice yaşam demlenir.

Mizacı hırçın ve serttir, yalan yok, bir söz söyler kalkamazsın yerinden,
Lâkin vicdansız namertlere yer yok, erenler harman olmuş, özü, sözü bir,
O şehrin doğası böyle, çare yok, gün geçtikçe sarar seni derinden,
Ruhlar riyadan arınmış, leke yok, arasan da bulamazsın zerre kir.

Kuşatır çepeçevre, başka yol yok, teslim ol doğanın enfes rengine,
Aslında yaşamak için kural yok, uyumlanmaktan başka ahengiyle,
İyi bak çevrene, hisset, sanma ki yok, dileyeni buluşturur dengiyle,
Orda âşık gönüllere sınır yok, her biri almış yürümüş engine.

İner, çıkar yollar, dağ, taş patika, bir geçeni pişman bir geçmeyeni,
Kim olsa zorlanır o coğrafyada elbette sevmeyen kaçar kolaya,
Güzelliği on numara olsa da, geçim derdi kapı açar sılaya,
Memleketten bu amaçla gurbete bir göçeni pişman bir göçmeyeni.

Her bir şeyin tadı oraya özgü, alışana ayrılması zor gelir,
Sular soğuk, dilin donar değdirsen, bir içeni pişman bir içmeyeni,
Bir aşktır yaşamak o hengâmede, bir seçeni pişman bir seçmeyeni,
Tunga der ki bir sevdadır Trabzon, bu aşkı yaşayıp görenler bilir.