Tozun Alfabesi . Şiiri - Huban Asena Özkan

Geceyi bıçakladı toprağın eski yalanı
Karanlık, göğün çenesinde bir çığlıkla yarıldı,
Beton çiçekler açtı, kökleri kırık,
Zaman cam kırıklarına döküldü
Ve saatler, sütun aralıklarında dondu.
Babaların elleri eşiklerde asılı,
Telefonlar titredi ceplerde: çaldı, çaldı, çaldı…
Bir anne, “Toprak dişlerini gevret!” diye fısıldadı
Ama yer, çocukları yutan bir ağza dönüştü,
Sıcak yataklar soğuk taşlara gömüldü.
Defter sayfası tozla örtülü,
“Yarın okulda…” diye başlayan cümle
Bir kalemle ikiye bölündü
Masanın altına saklanan çocuk,
Soruları çözmeyi bekledi:
“Deprem nedir?” yazıyordu son satırda,
Cevabı ise duvarların altında.
Enkazın ciğerinde boğuldu nefesler,
Tenhada bir ayakkabı, sallanan bir salıncak
Her toz bulutu bir isim sakladı,
Her tuğla, okunmayan bir mezar taşı…
Kent, kaburgalarını saydı tozun içinde,
Yıldızlar da apartmanlarla çöktü aynı anda.
Sabah utandı güneş doğmaktan,
Buldozerlerin gölgesi düştü dualara,
Kar değil ölümdü yağan.
Eller taş kaldırdıkça düştü haritalar,
İnsan bedeni enkazla aynı dile dolandı,
Bulutlar sardı üşüyen cesetleri,
Ağaçlar köklerini çekti yerin kalbinden…
Rüzgâr, mahalleyi kokusuyla taşıdı
Ve yıldızlar, ezberledi kayıp isimleri:
Bin yıllık sessizlikte bir fay kırığıydı bu,
Avucumuzda saydığımız kırık dünyalar…
Belki bir gün,
Küllerin üstünde yeşerir bir çocuğun yarım kalmış ödevi
Ve silgi izlerinde büyür umut…