Toz Duman Şiiri - Kasım Kobakçı

Teneke kutuyu, top diye bulurduk o an,
Peşinden koşmaktan, kalmazdı hiç derman,
Ayakkabının burnu, ilk olurdu delinen,
Toz duman olurdu, her yer, her bir yan.
*
Hasmım tam fırsatını, kolladığı zaman,
En sert darbeyi, indirirdim hep durmadan,
Dizlerimin üstü, görünmezdi yara bereden,
Toz duman olurdu, her yer, her bir yan.
*
Kavgamız bitmezdi, varınca akşama inan,
Herkes haklı çıkardı, çetin boğuşmadan,
İlk kuralıydı mızıkçılık, daha oynamadan,
Toz duman olurdu, her yer, her bir yan.
*
Boş arsalar, oyun yeriydi her zaman,
Sanki bizimdi, o bomboş kalan alan,
Kendimize yapardık, kaleler çamurdan,
Toz duman olurdu, her yer, her bir yan.
*
Ne yorgunluk bilirdik, ne de geçen an,
Gücümüz yeterdi sanki, her zorluğa inan,
Eve dönüş vakti en zoru, hava karardığı an,
Toz duman olurdu, her yer, her bir yan.
*
Şimdi o sesler, yankılanır çok uzaktan,
O tozlu sahadan kalma, o eski anılardan,
Çocukluk günleriydi, bir tekmeyle biten,
Toz duman olurdu, her yer, her bir yan.