Toz Şiiri - Ferhat Koçoğlu

Ne garip bir şiir ,
Adanmışlığın tozlu raflarında
Bir sürü bitap
Ne baharına yandım
Ne de Nemrud sandım seni
Toztalaz gençliğim, haylazlığım

Çığlıkla uyandım bir gece
Bir gece öyle bir hece
Ne rüzgarı avuttu gözyaşlarım
Ne tozu bitti yerlerin
Her anın zihnimde
Silinmemiş hâlâ ,
Gönlümdeki dudak izin
Duruyor gömleğimde

Uzak bir yer düşün,
Oralar senin meskenin
Buralar benim ihtiyar şarap dağlarım
Uçsuz bucaksız burçak ovaları
Kırmızı başlıklı köylü güzeli
Çeşmesi sevda hayratı
Gözlerimin sulak taşları
Sevdamda koyun kuzu
Çan sesleri

Ne garip bir şırıl
Kış mı gelmiş baharlarına
Yüzünde çizgilerin
Dudağının üstündeki bende
kırmızı şerpmiş gökyüzüne
Sevdamın öbeği
Bir çiçekten öte

Aklım sevdamla didişir
Kalbim arada Kalmış
Yıllar sanırsın bir güne sığışır
Yürek yara almış
Sol yanıma bir ağrı yapışır
Gidelin yıllar olmuş
Senden sonra bir rüzgar
Herşey toza toprağa karışmış

Ne garip bir his
Kıssadan bir sevda
Gökler gülüşüne benzemişse,
Güneşte var demektir.
Bir sevdaya bunca emek verilmişse
Sevenin de hakkı vardır
Yar yazgımız divandır şiirde
Ne bu telaş bu endişe
Uzaklardasın amma
Kalbimdesin işte