Tövbekar Oldum Şiiri - Cahit Pehlivan

Sabahleyin esen seher yelleri,
Bana dalga dalga eserek getirirler,
O güzel gözlü yarimin özlemini,
O rüzgarları hissettikçe, sevdiğime tövbekar oldum.

Akşam ufkunda batan güneş,
Sevgilim benim için bulunmaz bir eş iken,
Şu an benden ayrıldı, gitti.
Batan güneşte bana ayrılığı hatırlattığı için,
Sevip de, ayrıldığıma, tövbekar oldum.

Her yerde aradım, derdime çare,
Bende şimdi oluştu, çaresiz bir yare,
Yarem ise, tam kalbimin üzerinde,
Kalbimin her vuruşunda, sevdiğime tövbekar oldum.

Meyhaneler, şişeler ve boş kadehlerin,
İyiliği unutulmaz, onlar gibi sadık dost olmaz,
Sevgilisinden ayrılmayan, hayata küsmeyen,
Onların değerini, kıymetini anlamaz,
Ben onları dost kabul edince, yaşadığıma tövbekar oldum.

Issız dağ başında, akan bir çeşme,
Dökmemiştir, benim döktüğüm kadar gözyaşı,
Akıtmamıştır, hasretini dindirmek için yaşlarını,
Bir damla yaşı görünce, sevdiğime tövbekar oldum.

Artık o kadar usandım ki, bu hayattan,
Sevgiden, sevgiliden, bitmeyen aşktan,
Sayfalar dolusu süren aşk çağrılarından,
Kendime ilham aldıkça, sana âşık olduğuma tövbekar oldum.

Sevip de kavuşamayanların çilesi,
Sevgilisinden habersiz hayata küsüp,
Bir köşede sessizce gözyaşı dökenleri,
Gördükçe sevdiğime, sevildiğime tövbekar oldum.

Sevgilim artık seni anmamak için,
Senin peşinden koşmamak için,
O masum, suçsuz gözlerime de yaş döktürmemek için,
Tüm benliğimle birlikte; bende seni sevdiğime tövbekar oldum.

Ankara