Ölüm duygusu, ittifak öncesi toplulukların da yaşanır bir konusu olmakla; elbette animist insanların kendi öznellikleri içine yansıyışlarıyla, kendi öznellikleri içinde de, kavranıyordu.
İttifaktı dönem öncesinin duygularıyla ölüm algısı içindeki bir insan, ölen kişilerinin bir ağaç, bir çalı ya da bir kayalık, bir dağ, bir taş, bir kuş, bir horoz vs. gibiden oluşla dünyaya tekrar geldiği kanısındaydı. Bu nedenle ittifak öncesi insanın çevresi, ölmüş atalarının canlarıyla doluydu.
İşte animist düşüncenin temeli bu şekilde olurla, ölen insanın don (görünüş) değiştirerekten tekrar dünyaya geldiği şeklindedir. Animist (canlıcılık) dönemden, ittifakı döneme doğru olan süreçte ölüm anlayışı da bir değişme, dönüşme olmaya başlayacaktı. Hesap verirle dirilişçi ölüm duygusu mülkçü yaşantısal akislerden yüklenmenin açık bir ifadesiydi.
Animist algı ve duygu içinde olan insanın, ölüp dirilme ve hesaba çekilme gibi soyut bir anlayışa sahip olmaları katiyetle olası dahi değildi. Animist insanımız yaşadıkları dışındaki, algılarını kurgularını ifade bile edemezdiler. Hayal gücü dahi yaşadıklarımızla ikame olup; yaşadıklarımızdan atbaşı oluşla ve frensiz oluşa, biraz öndedirler.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta