Tortusu Kaldı Yüreğimde; Anıların...

Bazen Ruhum’u rüzgara satarım,
Esip geçeceğini bile bile.
Ama o hiçbir zaman sahip olamaz yüreğime
Çünkü Ruhum’u alabilecek kadar zengin değildir elleri
Tutamaz kalbimi…

Ben sadece izin veririm tutmasına, dokunmasına…
O sadece şaşırır, inanamaz saçlarımı ellerine bıraktığıma.
Ellerine değen saçlarını hayata tutunacak parmaklık zanneder,
Asılır sadece asılır,
Asılır yüreğimde, yüreğime asılır…

Ben izin verdim yanaklarımı ıslatmana,
Sadece bir anlıktı her şey,
İzin verdim ve ıslattın, sonra da gittin
Şimdi sildim ıslaklarımı, saçlarım düzelttim
Ve makyajımı tazeledim, sahte gülüşlerimi de taktım yüzüme…

Çok yalan söylüyorum bu ara,
Hep “İyiyim” diyorum, iyiyim aslında,
Sadece iyi olmaya değil, iyi görünmeye çalışıyorum…
İçimin nasıl olduğu nasıl olduğu çok da önemli değil,
Nasıl olsa kimse göremiyor…

Toplarım kalbimin kırıklarını,
Anılarımın tortusunu alır, uçurumdan aşağıya atarım…
Yüreğimi toplar, yola koyulurum.
Ruhum’u bırakırım yine rüzgara
Sarılırım Güneş’e…

Yine izin veririm Kalbimin kırılmasına,
Yine baştan yaparım hayalden evimi,
Ağrısa da her yanım,
Yine Güneş’e ev sahipliği yaparız yalnızlığımla beraber
Yine, yeniden doğarız bir sabah Güneş’le birlikte…

(YirmiYedi-Mart-İkiBinOnİki*21:30)